Ur. 17 II w Warszawie, był najmłodszym z czworga dzieci Władysława (zm. 6 III 1926), radnego warszawskiej Rady Miejskiej, i Ludwiki z Braulińskich.

W l. 1903–11 uczył się S. w Prywatnym Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie. Studiował prawo na uniw. w Petersburgu, jednak studiów nie ukończył. W r. 1915 wrócił do Warszawy i w r.n. był skarbnikiem w oddziale opieki nad dziećmi szkół początkowych i ochron Sekcji Pomocy dla Szkolnictwa w Wydz. IV Komitetu Obywatelskiego m. stoł. Warszawy. Jesienią 1918 rozpoczął pracę w Dep. Stanu (od 26 X t.r. Min. Spraw Zewnętrznych) rządu Rady Regencyjnej, a po odzyskaniu niepodległości kontynuował ją w MSZ, powołanego 18 XI t.r. Tymczasowego Rządu Republiki Polskiej Jędrzeja Moraczewskiego. Przez MSZ został wysłany do Szwecji i Danii, gdzie m.in. usiłował nie dopuścić do powrotu kilku tysięcy polskich robotników rolnych z zaboru pruskiego, czego domagał się rząd niemiecki w związku z potrzebami gospodarki wojennej; dzięki S-owi rządy tych państw odrzuciły żądania niemieckie. W drodze powrotnej z Kopenhagi do Gdańska (21–25 XII) na brytyjskim krążowniku «Concord» poznał Ignacego Paderewskiego i jego żonę Helenę; towarzyszył im następnie m.in. w czasie pobytu w Poznaniu. Mianowany przez MSZ urzędnikiem łącznikowym przy Paderewskim, został wkrótce jego osobistym sekretarzem. Na początku stycznia 1919 działał na rzecz kompromisu politycznego między Paderewskim a Naczelnikiem Państwa Józefem Piłsudskim, co przyczyniło się do powołania 16 I t.r. rządu Paderewskiego. Wg Józefa Kazimierza Orłowskiego w czasie pełnienia przez Paderewskiego funkcji premiera skutecznie nakłaniał Paderewską, aby interesowała się sprawami politycznymi męża. Po dymisji rządu 10 XII udał się w lutym 1920 do willi Paderewskiego Riond-Bosson w Morges w Szwajcarii (kanton Vaud). Jako osobisty sekretarz Paderewskiego uczestniczył w pracach Delegacji Polskiej przy Lidze Narodów, jednak ze względu na krytyczny stosunek do polityki Piłsudskiego (m.in. w kwestii wileńskiej w październiku 1920) nie uzyskał, mimo zabiegów Paderewskiego, nominacji na członka sekretariatu Biura Delegacji Polskiej.

Po otrzymaniu w r. 1921 dwuletniego, bezpłatnego urlopu w MSZ i zwolnieniu z etatu pracownika Delegacji Polskiej przy Lidze Narodów, zimą t.r., wyjechał S. do USA, gdzie zbierał fundusze od Polonii na działalność polityczną Paderewskiego; pieniądze przekazywał następnie do Warszawy dla dziennika „Rzeczpospolita”, będącego własnością Paderewskiego, a także dla partii: Związek Ludowo-Narodowy (ZLN), Chrześcijańska Demokracja, Narodowe Zjednoczenie Ludowe, Zjednoczenie Mieszczańskie. Na początku maja t.r. przyjechał do Warszawy, aby wraz z pozostałymi pełnomocnikami Paderewskiego, Orłowskim i Zygmuntem Iwanowskim, poprawić kondycję finansową zadłużonej „Rzeczypospolitej” oraz dopilnować w niej realizacji politycznych wytycznych swego zwierzchnika. Interesy Paderewskiego reprezentował jednocześnie w Spółce Akcyjnej «Hotel Bristol», zarządzał również jego majątkiem w Julinie (pow. radzymiński). Jesienią 1922, podczas kampanii wyborczej do parlamentu, przekazywał pomoc finansową Polonii amerykańskiej dla partii centroprawicowych. Po zabójstwie prezydenta RP Gabriela Narutowicza (16 XII 1922) przejściowo zerwał stosunki z politykami ZLN, wkrótce jednak krytykował zatwierdzenie przez prezydenta Stanisława Wojciechowskiego wyroku śmierci na mordercę, Eligiusza Niewiadomskiego. W październiku 1923 nabył 400 akcji spółki wydającej „Rzeczpospolitą”. Po ustabilizowaniu w czerwcu 1924 budżetu dziennika doprowadził w październiku t.r. do cofnięcia pełnomocnictwa Paderewskiego dla Orłowskiego. Kiedy tego miesiąca, bez wiedzy redaktora naczelnego „Rzeczypospolitej” Stanisława Strońskiego, Paderewski sprzedał swe udziały Wojciechowi Korfantemu, S. otrzymał prawdopodobnie część prowizji z transakcji. Swoje akcje przepisał na Paderewskiego, a sam wszedł do redakcji „Rzeczypospolitej”. W listopadzie zorganizował wizyty Paderewskiego w Poznaniu i Warszawie. W czasie pobytu Paderewskiego w USA, wiosną 1925, nakłonił go do działań wśród Polonii na rzecz wsparcia finansowego reform rządu Władysława Grabskiego. Kierował pomocą Paderewskiego dla organizacji charytatywnych w Polsce. W kwietniu 1926 był jednym z organizatorów krajowych uroczystości dziesięciolecia pracy Paderewskiego na rzecz niepodległości Polski. Dn. 14 IX t.r. odszedł z redakcji „Rzeczypospolitej”.

Przeciwny przewrotowi majowemu 1926 r., utworzył S. w Warszawie w grudniu 1927 wraz z Janem Lübke Główny Komitet Wykonawczy Polskiego Centrum Katolicko-Ludowego, efemeryczną partię polityczną z Paderewskim jako jej protektorem. W tym miesiącu wrócił do Morges i odtąd stale towarzyszył Paderewskiemu w działalności koncertowej i społecznej, m.in. w listopadzie 1930 współorganizował w Szwajcarii, USA i Polsce jubileusz 70-lecia jego urodzin. Wraz z Władysławem Sikorskim doprowadził do spotkania zapoznawczego Paderewskiego z Ph. Pétainem w Paryżu (14 XII 1932), w którym sam także uczestniczył. W maju i czerwcu 1933 przebywał w Warszawie, gdzie 24 V t.r. odebrał przyznaną Paderewskiemu pierwszą nagrodę muzyczną miasta stołecznego. Na polecenie Paderewskiego przygotował pomoc dla opozycyjnych polityków, którzy emigrowali z kraju przed uprawomocnieniem się w październiku wyroków w procesie brzeskim. W styczniu 1934 współorganizował pogrzeb Heleny Paderewskiej w Montmorency pod Paryżem. W r. 1935 ponownie przebywał w Warszawie; prowadził rozmowy z przywódcami Stronnictwa Narodowego, Narodowej Partii Robotniczej, Chrześcijańskiej Demokracji i Związku Hallerczyków, informując następnie Paderewskiego o sytuacji w tych ugrupowaniach. Po powrocie do Morges zorganizował w listopadzie t.r. 75. urodziny Paderewskiego. Dn. 16 II 1936 przygotował w willi Paderewskiego spotkanie przywódców antysanacyjnej opozycji: Wincentego Witosa, Józefa Hallera i Sikorskiego, co doprowadziło do powstania tzw. Frontu Morges z udziałem Korfantego i Hermana Liebermana. W maju 1937, przebywając z Paderewskim w Paryżu, organizował spotkania z politykami francuskimi. Po spacyfikowaniu 25 VIII t.r. przez policję strajku chłopskiego w Polsce pomagał Paderewskiemu redagować odezwę do narodu z 26 VIII. Posiadał udziały w spółce wydawniczej dzienników: „ABC”, „Wieczór Warszawski” i „Goniec Warszawski”. W l. trzydziestych był zagranicznym korespondentem dzienników: „Kurier Warszawski” i „ABC”. Od lutego 1939 towarzyszył Paderewskiemu w jego ostatnim tournée po USA. Przez cały czas «służył swojemu chlebodawcy przynajmniej po 16 godzin na dobę. Był sekretarzem, był pomocnikiem w bawieniu nudniejszych gości, był tamą chroniącą mistrza od natrętów. On się ujadał z impresariami mistrza, on czuwał nad sprawnością gospodarki w Riond-Bosson i nad wygodami państwa Paderewskich w podróżach koncertowych, w niego, jak w piorunochron biły gromy częstych rozdrażnień obojga z nich. Dwadzieścia kilka lat niańczenia ich przewrażliwień – przy ogromie funkcji administracyjnych, nieustannej opieki, a gdy zmarła pani Paderewska, chronienia kasy mistrza przed rozgrabieniem. Przez dwadzieścia kilka lat człowiek ten nie zaznał osobistego życia» (A. Grzymała-Siedlecki).

Po wybuchu drugiej wojny światowej, we wrześniu 1939, pomagał S. Paderewskiemu redagować odezwy do Polonii francuskiej, amerykańskiej i szwajcarskiej w sprawie pomocy dla Polski. Dn. 24 X t.r. został na prośbę Paderewskiego mianowany ministrem pełnomocnym i stałym delegatem RP przy Lidze Narodów w Genewie. Od 1 I 1940 był członkiem komisji dyscyplinarnej Zgromadzenia Ligi Narodów. Po objęciu przez Paderewskiego przewodnictwa emigracyjnej Rady Narodowej RP (23 I t.r.) był jego specjalnym delegatem i rzecznikiem, towarzyszył mu też w wyjazdach na posiedzenia Rady do Francji; już wcześniej jednak, mimo próśb Paderewskiego kierowanych do premiera Sikorskiego, nie został do Rady włączony. Dn. 18 II objął prezesurę Sekcji Zagranicznej Związku Dziennikarzy RP z siedzibą w Angers. Na początku t.r. starał się przeszkodzić rozmowom Paderewskiego z Simone Giron de Pourtalès, córką przyjaciół rodziny Paderewskich, namawiającą go do utworzenia rządu polskiego kolaborującego z Niemcami; w rewanżu skierowała ona do Sikorskiego i przyjaciela Paderewskiego G. Doreta, a także do prokuratury w Lozannie, listy oskarżające S-a o okradanie Paderewskiego. Dobrego imienia S-a bronił Paderewski w liście z czerwca do Augusta Zaleskiego. Dn. 19 VI razem z Paderewskim witał S. na granicy szwajcarsko-francuskiej żołnierzy z Dyw. Strzelców Pieszych gen. Bronisława Prugara-Ketlinga, internowanych w Szwajcarii po przegranej kampanii we Francji. Prawdopodobnie 30 VII jako wysłannik Sikorskiego i Paderewskiego negocjował z Pétainem ewakuację polskich żołnierzy z terytorium Państwa Francuskiego (Vichy), a pod koniec sierpnia wyjechał do Vichy z listem Paderewskiego do Pétaina. We wrześniu odszedł z Ligi Narodów. Dn. 28 IX wyjechał z Paderewskim i jego siostrą Antoniną Wilkońską przez Francję, Hiszpanię i Portugalię do USA, dokąd przybył 6 XI. Od stycznia do marca 1941, w zastępstwie Paderewskiego, spotykał się z Polonią w Chicago, Detroit, Pittsburghu, Cleveland, Buffalo i Waszyngtonie, apelując o pomoc dla Polaków w okupowanym kraju i na terenie ZSRR. Uczestniczył w przygotowaniach wizyty gen. Sikorskiego w USA w marcu 1941 i zorganizował spotkanie Sikorskiego z Paderewskim.

Po śmierci Paderewskiego (29 VI 1941) Sąd Spadkowy w Nowym Jorku, działając na wniosek Wilkońskiej, ustanowił S-a 28 VIII t.r. administratorem nowojorskiego majątku zmarłego. S. opiekował się umierającą Wilkońską (zm. 6 X) i zorganizował jej pogrzeb na cmentarzu przy klasztorze Felicjanek w Lodi (New York); został też jej spadkobiercą. Opublikował w tym czasie artykuł wspomnieniowy From Morges to Arlington („Polish Review” 1941 nr 1). Od poł. t.r. za pośrednictwem posła RP w Szwajcarii Aleksandra Ładosia informował organizacje żydowskie w USA o sytuacji Żydów w okupowanej Europie; wykorzystując pocztę dyplomatyczną i kierując prośby do dyplomatów państw południowoamerykańskich o wyrobienie paszportów dla zagrożonych Żydów, skutecznie pośredniczył w ratowaniu wielu z nich od zagłady. Od 1 X t.r. był konsulem generalnym RP w Nowym Jorku oraz pełnomocnikiem ministra pracy i opieki społecznej na teren USA. Dn. 5 VII 1945, natychmiast po wycofaniu przez USA uznania dla rządu RP Tomasza Arciszewskiego, odszedł z dyplomacji, po czym zamieszkał w Nowym Jorku u znajomej Paderewskiego, E. Crafts. W r. 1947 osiadł u córki w Los Angeles; został tam zatrudniony jako tłumacz przysięgły przy sądzie. Współpracował z organizacjami polonijnymi, m.in. z Friends of Free Poland i Stow. Polaków Kalifornii «Samopomoc». Obwiniony o zawłaszczenie spadku po Paderewskim w książce Giron pt. „Le drame Paderewski” (Genève 1948), stał się przedmiotem oskarżeń, formułowanych przez ubiegający się o ten spadek rząd RP w Warszawie. Na wniosek konsulatu polskiego w Nowym Jorku, decyzją Sądu Spadkowego Westchester County w White Plains (New York) z 27 XII 1948, został pozbawiony prawa administrowania nowojorskim majątkiem Paderewskiego. Jednakże na podstawie odnalezionego i otwartego 1 IV 1949 testamentu Paderewskiego S. został ustanowiony jego wykonawcą. Odtąd starał się nie dopuścić do przejęcia spadku przez władze w Polsce. Nie mając jednak środków na pokrycie kosztów sądowych, zrzekł się 7 VII 1950 spadku po Wilkońskiej na rzecz przyrodniego brata Paderewskiego, Józefa, zamieszkałego w Bydgoszczy oraz zrezygnował z poł. zapisanego mu szwajcarskiego księgozbioru Paderewskiego; z przeznaczonych mu 20 tys. dolarów amerykańskich otrzymał 6 tys. W 10. rocznicę śmierci Paderewskiego zorganizował w r. 1951 w Los Angeles, pod patronatem H. Hoovera, uroczystość «Paderewski Memorial». Założył jeden z polonijnych klubów Partii Republikańskiej (Polish American Republican Club) i został jego prezesem. Po przemianach politycznych w Polsce poparł w r. 1957 działania Partii Republikańskiej na rzecz pożyczki amerykańskiej dla PRL. W r. 1960 uczestniczył w kampanii wyborczej R. Nixona. Zmarł 15 V 1973 w Los Angeles; został pochowany na cmentarzu Forest Lown w Glendale (Kalifornia). Był odznaczony francuskim Orderem Oficera Legii Honorowej i Orderem Korony Belgijskiej.

W małżeństwie zawartym w sierpniu 1919 z Anielą Karszo-Siedlewską (16 IX 1897 – 12 XI 1950), autorką pamiętnika „Paderewski as I Knew Him” (New Brunswick 1949), siostrą Tadeusza (zob.) oraz Jana, dyplomaty, w r. 1919 sekretarza Paderewskiego, następnie konsula w Kijowie, chargé d’affaires Poselstwa RP w Czechosłowacji (1927), posła nadzwycz. i ministra pełnomocnego w Teheranie (1938–1942), miał S. córkę Annę (Anetę, ur. 17 III 1922, pseud. Angela Karszo, Andra Verne), aktorkę filmową, która wystąpiła m.in. w filmach „Variety Girl” (1947, reż. G. Marshall), „Sajgon” (1948, reż. L. Fenton) i „The Desperate Women” (1955, reż. L. Appleton); od r. 1949 była żoną L. Appletona, producenta i reżysera filmowego.

W filmie telewizyjnym „Powrót do Polski” (1988, reż. Paweł Pitera), rolę S-a zagrał Andrzej Łągwa.

Po opublikowaniu w r. 1996, nakładem Polskiego Wydawnictwa Muzycznego w Krakowie, „Tajemnicy testamentu Paderewskiego” autorstwa Giron, krakowski Sąd Okręgowy orzekł w r. 2001, że zniesławia ona S-a i jego córkę; autorowi wstępu Jerzemu Jasieńskiemu zlecił opublikowanie przeprosin, a książkę nakazał wycofać ze sprzedaży.

PSB, (Orłowski Józef Kazimierz); – Batowski H., Polska dyplomacja na obczyźnie 1939–1941, Kr. 1991; Drozdowski M. M., Ignacy Jan Paderewski. Zarys biografii politycznej, W. 1986; tenże, Władysław Raczkiewicz, W. 2001 II; Gogol-Drożniakiewicz B., Testament mistrza, „Gaz. Regionalna” (Bydgoszcz, Piła, Tor., Włocławek) 1992 nr 156; Grzymała-Siedlecki A., Niepospolici ludzie w dniu swoim powszednim, Kr. 1965; Hist. dyplomacji pol., V; Kukiel M., Generał Sikorski, Londyn 1970; Lewandowska S., Prasa polskiej emigracji wojennej 1939–1945, W. 1993; Lewin I., Próby ratowania Żydów europejskich przy pomocy polskich placówek dyplomatycznych podczas drugiej wojny światowej, „Biul. Żyd. Inst. Hist.” 1977 nr 1 s. 88, 91, 93–4, 99; Paczkowski A., Ignacy J. Paderewski i „Rzeczpospolita”, „Roczn. Hist. Czasopiśm. Pol.” T. 12: 1973 z. 3 s. 331, 334, 336–8, 340–1, 348, 354–5; tenże, Prasa codzienna Warszawy w latach 1918–1939, W. 1983; tenże, Prasa polska w latach 1918–1939, W. 1980; Paderewski I., Myśli o Polsce i Polonii, Paris 1992; Pestkowska M., Za kulisami rządu polskiego na emigracji, W. 2000; Piber A., Misja Strakacza w rządzie Vichy w lipcu 1940 r., „Najnowsze Dzieje Polski” T. 7: 1963 s. 5–19; Przybylski H., Paderewski. Między muzyką a polityką, Kat. 1992 s. 176, 181–2, 248, 252–3, 339, 357–8; Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, Red. J. Durko i in., W. 1989; Strakacz A., Paderewski as I Knew Him, New Brunswick 1949; Wapiński R., Ignacy Paderewski, Wr. 1999; tenże, Władysław Sikorski, W. 1978; Władze RP na obczyźnie podczas II wojny światowej, Red. Z. Błażyński, Londyn 1994; Zamoyski A., Paderewski, W. 1992; – Archiwum Polityczne Ignacego Paderewskiego, W. 1974–2001 I–IV; Baliński I., Wspomnienia o Warszawie, Edynburgh 1946 (dot. ojca S-a, Władysława); Jana Drohojowskiego wspomnienia dyplomatyczne, W. 1959; Listy Wojciecha Korfantego i Karola Popiela, przywódców polskiej Chrześcijańskiej Demokracji, Oprac. H. Przybylski, Kat. 2004 s. 58–9, 62, 82–3, 85, 105, 108; Paderewski I., Pamiętniki 1912–32, Kr. 1992; Perkowska-Waszek M., Za kulisami wielkiej kariery Paderewskiego w dziennikach i listach Sylwina i Anieli Strakaczów 1936–1937, Kr. 1994; Zabiełło S., Na posterunku we Francji, W. 1967; – Kalendarzyk Polityczno-Historyczny m. stoł. Warszawy na 1916 rok, W. 1916; „Polish Music Newsletter” (Los Angeles) Vol. 7: 2001 nr 12; „Ruch Muzycz.” R. 47: 2003 nr 6; „Rzeczpospolita” 1926 nr 73 (dod. niedzielny, fot.); – Mater. w posiadaniu Romana Włodka z Kr.: Kopie dwóch listów do Zygmunta Nowakowskiego z r. 1938 ze zbiorów Jana Steciaka; – Informacje Małgorzaty Perkowskiej-Waszek z Kr.

                                                                                                                                                                                                                 Marian Marek Drozdowski

Władysław Strakacz urodził się 18 kwietnia 1881 r. w Warszawie. Był synem Ludwiki z domu Braulińskiej i Władysława. Rodzina Strakaczów już wówczas miała wysoką pozycję wśród kupiectwa za sprawą Tomasza Strakacza, dziadka

Władysława, który po przybyciu z Czech w 1835 r. założył magazyn i fabrykę ubiorów kościelnych. Obok zakładu znajdował się także skład bielizny i wyrobów z wełny sosnowej przeciw reumatyzmowi i przeziębieniu. Ojciec Władysława miał skład i fabrykę płócien, haftów, chustek oraz wyrobów pończoszniczych.

Po ukończeniu Szkoły Handlowej Władysław interesował się działalnością dziadka, który posiadał browar. Od 1906 r. był już jego kierownikiem. Wówczas przeprowadził się do Skierniewic. Dzięki jego smykałce ekonomicznej i ciężkiej

pracy, zakład rozwijał się i coraz lepiej prosperował. Widząc zaangażowanie Władysława, babka Józefina Braulińska zapisała mu w testamencie czwartą część swoich udziałów w browarze. W 1906 r. przejął browar na własność, spłacając pozostałych właścicieli. Rok później, 26 października, ożenił się z Michaliną Janiną Mankielewicz, zwaną w światku warszawskim „brylantową panną”, której rodzina zajmowała się jubilerstwem. Zamożna żona wniosła w posagu pokaźną sumę pieniędzy, co pozwoliło na dalszy rozwój browaru. Po ślubie małżonkowie osiedlili się w majątku Strobów, gdzie w 1909 r. urodził się ich jedyny syn Andrzej Michał  Karol . W 1934 r. Michalina Strakacz zmarła.Władysław powtórnie się ożenił – z Kamilą Himmel, sekretarką browaru. Największym ciosem była śmierć syna, który w 1942 r. zmarł na zapalenie płuc. Po wojnie Władysław przeprowadził się wraz z synową i wnukiem do Skierniewic i zamieszkał w browarze. Strobów został rozparcelowany.

GRÓB RODZINY WŁADYSŁAWA STRAKACZA 

(Tablica inskrypcyjna 1 - metal, wewnątrz kaplicy, na wprost wejścia) 

Ś.P. 
LUDWIKA ZE STRAKACZÓW 
WAGNEROWA 
UR. 1.XI.1886 
+ 7.V.1932 
ŻYŁA 
CNOTAMI 
RODZINNEMI 
CHRZEŚCIJANKI 
I POLKI, 
ŻYŁA SERCEM 

(Tablica inskrypcyjna 2 - marmur, wewnątrz kaplicy, na wprost wejścia) 

KAZIMIERZ WAGNER 
DOKTOR MEDYCYNY 
UR. 8 II........... V 1936 
WIERZĘ W CIA............ WYCHWSTANIE 
ŻYWOT............ AMEN 
(część inskrypcji zasłania figurka Madonny) 

(Tablica inskrypcyjna 3 - marmur,wewnątrz kaplicy, strona lewa) 

Ś.P. 
WŁADYSŁAW STRAKACZ 
VR. 18.VI.1881 
+ 17.XII.1951 

Ś.P. 
MARIA MELANIA 
STRAKACZOWA 
Z D. BERMANN 
* 1.IX.1898 + 4.XII.1984 

(Tablica inskrypcyjna 4 - marmur, wewnątrz kaplicy, strona prawa, góra) 

Ś.P. 
ANNA 
WAGNEROWA 
* 6 X 1910 
+ 1 VII 2003 

(Tablica inskrypcyjna 5 - marmur, wewnątrz kaplicy, strona prawa, dół) 

Ś.P. 
ISIO 
STRAKACZ 
* 4.II.1926 + 15.VIII.1930 

KAZIMIERZ SYLWESTER 
WAGNER 
* 31.XII.1908 + 9.VII.1977 

(Płyta nagrobna - marmur) 

Ś.P. 
WŁADYSŁAW STRAKACZ 
OBYWATEL I RADNY 
M. ST. WARSZAWY 
VR. 31.XII. 1849 
+ 6.III.1926 

Ś.P. 
LVDWIKA 
Z BRAVLIŃSKICH 
WŁADYSŁAWOWA STRAKACZOWA 
VR. 6.V.1857 
+ 23.V.1927 

Ś.P. 
BERNARD STANISŁAW 
STRAKACZ 
* 20.VIII.1883 + 21.III.1976 

Tomaszem Strakacz kawalerem, czeladnikiem krawieckim zamieszkałym w Warszawie przy ulicy Świętokrzyskiej nr 1335 w Parafii św. Krzyża (od miesiąca), a wczesniej od półtora roku zamieszkałego przy ul. Krakowskie Przedmieście, urodzonym w mieście Ostrowie Węgierskim w Morawi, z rodziców Jana Strakacz krawca i Marianny z Minarzyków małżonków tamże zmarłych, mającym lat dwadzieścia siedem

Podczas śluby w 1860 roku z Joanną Ludwiką  Strakacz  Alexsander  to majster krawiecki, niemiec - urodził się w mieście Neuburg.Obecnie  miasto powiatowe w Niemczech, w kraju związkowym Bawaria, w rejencji Górna Bawaria, w regionie Ingolstadt, siedziba powiatu Neuburg-Schrobenhausen.

generała wojsk carskich Rene Castellaz

Ignatij Joachimowicz Abramowicz[1] herbu Lubicz, (ur. 29 lipca 1793 w Warszawie, zm. 1867) – rosyjski generał. Wziął udział w tłumieniu powstania listopadowego w 1831 roku. [2] W latach 1844 - 1851 i w 1861[1] pełnił funkcję oberpolicmajstra w Warszawie. W latach 1842 - 1862 był prezesem Warszawskich Teatrów Rządowych. Następcą został hr. Aleksander Jan Hauke.Był założycielem i członkiem loży wolnomularskiej Szkoła Sokratesa

https://pl.wikipedia.org/wiki/Ignacy_Abramowicz

Dzieło swojego życia – browar i destylatornię przy ulicy Bernardyńskiej 15 – Karol Vetter pozostawił synom: Augustowi i Juliuszowi oraz córkom: Kazimierze i Karolinie.

August Karol Vetter (1847–1907), urodzony w Lublinie, był najstarszy i to jemu pierwszemu przypadło dziedziczenie znacznego majątku – kapitału i nieruchomości w Lublinie. W 1892 roku wraz z bratem Juliuszem uruchomił słodownię, a dziesięć lat później wyposażył zakłady w dwa silniki parowe. W 1902 roku zatrudniał 71 robotników, a to, co wyprodukował w browarze i destylatorni, warte było 158 738 rubli. August Karol nie poprzestał jednak na produkcji, pomnażając swoje dochody także działalnością handlową. Trzymał składy trunków pochodzących z własnych zakładów, udzielał też kupcom, przemysłowcom i ziemianom znacznych pożyczek. Razem z bratem Juliuszem posiadał ponad 300 akcji Towarzystwa Udziałowego Cukrowni i Rafinerii „Lublin”.

Juliusz Rudolf zmarł 2 marca 1917 roku i został pochowany – podobnie jak ojciec i brat – na ewangelickim cmentarzu przy ul. Lipowej. W swoim testamencie zapisał 250 tys. rubli na cele społeczne, a na darowizny jego imienia 18 tys. rubli. Nic też dziwnego, że w jego pogrzebie brały udział nieprzebrane tłumy, wśród których wiele osób miało powody wyrażać serdeczny żal po śmierci swego dobroczyńcy.

Spadkobierczynią Juliusza została jego żona Bronisława (zm. w 1937 roku). W jej posiadanie, oprócz zakładów przy ul. Bernardyńskiej, przeszedł także majątek ziemski i gorzelnia w Jabłonnej, majątek i gospodarstwo rybne w Krępcu oraz młyn wodny w Czerniejowie. Majątek Krępiec–Dwór pani Bronisława przepisała na rzecz krępickiej szkoły. Majątek jaki przejęła był znaczny. Bronisława Vetter prowadziła również Przytułek Starców i Kalek im. Augusta Vettera. Jej testamentowym spadkobiercą został usynowiony Brunon Vetter, a nieruchomości wraz z firmą jeszcze w 1927 roku sprzedała swojemu krewnemu Karszo-Siedlewskiemu. Na zupełną i bezwarunkową – jak głosił akt notarialny – własność.

Edward de Castellaz urodził się 18 września 1855 roku w Skierniewicach. Uczył się w gimnazjum realnym w Łowiczu i Włocławku, a następnie w Korpusie Kadetów w Warszawie. Od 1876 roku zawodowy oficer wojsk rosyjskich. W latach 1877-1878 uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. Walczył w bitwie pod Plewną[1] .

W dniu 18 października 1881 roku w Skierniewicach ożenił się z Filomeną Braulińską.  Nie wiemy, co w czasie działań wojskowych męża robiła  Filomena. 1 lipca 1903 roku Edwardowi powierzono  dowództwo 6 Pułku Strzelców w Kielcach. W 1904 roku na czele tego oddziału wyruszył na wojnę rosyjsko-japońską. 6 grudnia 1905 roku został mianowany generałem majorem. 31 grudnia 1906 roku został dowódcą 2 Brygady 9 Dywizji Piechoty.

Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w „stały stan spoczynku”, w stopniu generała podporucznika. Był pierwszym prezesem (przewodniczącym zarządu) Związku Hallerczyków. Zmarł 16 lutego 1923 roku w Warszawie w wieku 67 lat]. 20 lutego 1923, po uroczystym pogrzebie z honorami wojskowymi, któremu przewodniczył biskup polowy Stanisław Gall, został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Ukończył Akademię Handlową w Berlinie w 1914 roku, po czym do 1917 pracował w Dniepropawłowsku w Rosji. Po powrocie do Polski wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 1 Dywizjonu Artylerii Konnej, za co otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari[1]. Po 1920 roku skoncentrował się na działalności finansowej i przemysłowej. Był właścicielem fabryki wódek "Genelli" w Warszawie oraz odziedziczonych cukrowni i browaru w Lublinie. Zasiadał w radach nadzorczych cukrowni "Brześć Kujawski" oraz Zarządu Związku Polskich Hut Żelaznych. Choć oficjalnie w polityce udziału nie brał, to jego doświadczenie i stosunki sprawiły, że w 1935 roku prezydent Ignacy Mościcki mianował go senatorem II RP.Po agresji III Rzeszy na Polskę we wrześniu 1939 roku pozostał w stolicy i tam zginął 24 września od bomby lotniczej. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie.

W 1840 r. Karol Schneider (ok. 1802-1868) założył we własnych zabudowaniach  w Warszawie przy ul. Wroniej, jedną z pierwszych na Woli destylarnię alkoholu. Po jego bezpotomnej śmierci testamentowym spadkobiercą został nieletni wówczas siostrzeniec – Władysław Karszo-Siedlewski (1859-1939). Schedę po wuju przejął dopiero po dojściu do pełnoletności. Wcześniej odbył praktyki w najbardziej wówczas renomowanej warszawskiej rektyfikacji wódek S. Genellego, mieszczącej się przy ul. Grzybowskiej 30, którą później – razem z bratem i siostrą – wykupił. W tym czasie dawna destylarnia Schneidra zajmowała już oficynę przy ul. Mokotowskiej 62, kamienicy sfrontowanej do pl. Św. Aleksandra 3 (ob. pl. Trzech Krzyży). Zatrudniała 28 robotników; a na jej wyposażeniu znajdował się silnik parowy o mocy 5 KM. Kapitał zakładowy wynosił 100 tys. rb., zaś obroty roczne sięgały 200 tys. rb. Drożdży gorzelniczych dostarczała wytwórnia „Henryków” z ul. Marszałkowskiej 117.

Władysław Karszo-Siedlewski, żonaty z Anielą z Grodzińskich, miał dwóch synów: Jana (1891-1955) – dyplomatę, konsula II RP początkowo w Opolu i Charkowie, następnie w Teheranie i Bejrucie (po 1945 r. na emigracji w USA) i Tadeusza Aleksandra (1893-1939) – dobrze zapowiadającego się przemysłowca i senatora II RP w latach 1935-1939. Obaj bracia zostali przygotowani do roli kupców i przemysłowców, choć – jak się okazało – bardziej pociągała ich polityka. Siostra, Aniela z Karszo-Siedlewskich, poślubiła Sylwina Strakacza, asystenta i z czasem spadkobiercę wielkiego kompozytora Ignacego Józefa Paderewskiego. Destylarnia i Fabryka Wódek Karszo-Siedlewskich przy ul. Mokotowskiej po I wojnie światowej została połączona z Wytwórnią Wódek p.f. „S. Genelli”, przy ul. Grzybowskiej na Woli, wykupionej przez braci Karszo-Siedlewskich.

Dzięki ogromnemu zaangażowaniu Tadeusza Aleksandra Karszo-Siedlewskiego w sprawy polityczne i gospodarcze kraju, w 1935 r. jego kamienica od pl. Trzech Krzyży stała się siedzibą internatu Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego dla nauczycieli szkół zawodowych, a od strony ul. Mokotowskiej – teatrzyku „Ósma minut trzydzieści”.

Karol Rudolf Vetter, przyjechał na Lubelszczyznę w 1835 roku. Postanowił uruchomić browar w Lublinie. Kupił zabudowania po dawnym kościele pw. św. Kazimierza i klasztorze Reformatów przy ul. Bernardyńskiej.Biznes się udał, po ojcu prowadzenie browaru przejęli jego synowie - August i Juliusz. Przemysłowcy byli też właścicielami kilku kamienic w Lublinie. Do nich należał m.in. pałac Sobieskich przy ul. Bernardyńskiej 13. - Vetterowie mieli też nieruchomości w Warszawie, majątek Krępiec-Dwór i posiadłość w Jabłonnie

Od 15 stycznia 1919 w służbie dyplomatycznej II Rzeczypospolitej, początkowo jako starszy referent w Wydziale Dyplomatycznym, a następnie przeszedł do służby konsularnej. Od 13 lutego 1920 do 11 lipca 1922 konsul generalny RP w Opolu. Po półrocznym pobycie w centrali MSZ od 1 grudnia 1922 sekretarz legacyjny poselstwa RP w Belgradzie, następnie radca poselstwa w Pradze (1 grudnia 1924 – 31 października 1930) i w Moskwie (1 października 1931 – 1 maja 1932). W latach następnych w Charkowie (1932-1934) i Kijowie (1935-1937)[2], radca ambasady w Moskwie.

1 grudnia 1938 mianowany posłem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Iranie i w Iraku, z siedzibą w Teheranie. Zakres terytorialny jego misji został rozszerzony na Afganistan. Funkcję sprawował do 30 czerwca 1942, po czym do 28 lutego 1943 kierował Konsulatem Generalnym RP w Bejrucie. Po wyjeździe do centrali MSZ do Londynu (Rząd RP na uchodźstwie), do 5 lipca 1945 pełnił funkcję zastępcy sekretarza generalnego MSZ.Po II wojnie światowej pozostał na uchodźstwie, mieszkał w USA, pracował w Komitecie Wolnej Europy i w Bibliotece Kongresu USA.Jego bratem był Tadeusz Karszo-Siedlewski, senator RP.

Abramowiczowie, Abrahamowiczowie herbu Jastrzębiec odmienny^[1][2] (Abramowicz^[2]) – polska rodzina szlachecka.

Rodzina pochodziła z północnego Mazowsza, skąd jedna jej gałąź przeniosła się na Litwę^[3]. Jan Abramowicz w 1528 był wspomniany w metryce litewskiej^[3].

Jan, wojewoda miński i smoleński, był żonaty z Dorotą Wołłowiczówną. Miał syna Mikołaja, wojewodę mścisławskiego i trockiego, i córkę Marynę, żonę Piotra Rudominy, kasztelana smoleńskiego.

Mikołaj poślubił Elżbietę Hornostajównę, wdowę po Andrzeju Drohojowskim. Miał z nią synów Samuela^[1][3] i Stanisława^[3] oraz córkę Katarzynę, żonę Marcina Frąckiewicza Radzimińskiego, pisarza polnego litewskiego.

Browar Parowy Franciszka Braulińskiego, wł.Hama Ditrych z Braulińskich, prok.Zygmunt Ditrych rok 1907 PIOTRKÓW TRYBUNALSKI

Karol Rudolf Vetter wiódł pracowite i pobożne życie. Był ewangelikiem z wiary i mentalności. Przez 22 lata przewodził kolegium ewangelicko-reformowanemu w Lublinie. Podobnie jak jego małżonka – Szarlotta Julia z domu Mende – działał w Lubelskim Towarzystwie Dobroczynności. Zachęcał innych do składek na rzecz Towarzystwa, instalując skarbonkę nawet w swoim kantorze. Jego śmierć w 1883 roku lubelska prasa opatrzyła takim oto nekrologiem:„Zmarły może służyć za godny do naśladowania wzór pracy i wytrwałości, przymiotów nader rzadkich u nas. Doszedłszy do znacznego majątku, pozostawił go krajowi i krajowcom dostarczył pracy”.

Juliusz, podobnie jak ojciec i brat, brał czynny udział w różnych radach i towarzystwach. Nie odmawiał im też finansowej pomocy. Po śmierci Augusta przejął obowiązki prezesa Rady Opiekuńczej Szkoły Handlowej, przewodził powstaniu w 1908 roku w Lublinie Towarzystwa Uczącej się Młodzieży. Myślał o zorganizowaniu – oprócz istniejącej już szkoły handlowej – także szkoły rzemieślniczej. Przeznaczył na ten cel w swoim testamencie 80 tysięcy rubli oraz 40 tysięcy rubli jako wieczysty kapitał na koszty jej prowadzenia. Był także fundatorem szpitala dla dzieci przy ulicy Poczętkowskiej (obecnie Staszica). Razem z siostrą Karoliną Brodowską doglądał tej placówki. Po tragicznej śmierci Karoliny szpital ten nazwany został także jej imieniem. August Rudolf opiekował się też szpitalem św. Wincentego w Lublinie.

W czasie II wojny światowej pani Strakaczowa była tzw. „mateczką wojenną” dla grupy żołnierzy osadzonych w obozie jenieckim w Skierniewicach. W ramach pomocy dla jeńców, których rodziny nie mogły zapewnić im opieki, w wielu polskich domach starano się, aby każdy żołnierz posiadał swoją „mateczkę”, która będzie przygotowywać paczki żywnościowe, lekarstwa, prowadzić korespondencję, podtrzymywać na duchu.

Kamila z Himmlów (ur. 1903r.) pracowała jako sekretarka w browarze. Władysław Strakacz poślubił ją w 1940 roku, kilka lat po śmierci pierwszej żony Jadwigi z Mankielewiczów. Brat Kamili, por. Marian Himmel poległ podczas walk nad Bzurą w 1939r.

Mateczka Strakaczowa” Kamila z Himmlów przeżyła swojego męża Władysława o 40 lat. Zmarła w 1991r.

Aneta Kapelusz

Fot: FotoTeka"Estet"

 roku 1840 - Warszawa, par. św. Jana (katedra) 

 Lubelski browarnik, działacz społeczny, fundator i opiekun Szkoły Handlowej im. Vetterów przy ulicy Bernardyńskiej w Lublinie, jak również Szpitala Dziecięcego przy ulicy Staszica 7. Właściciel majątku ziemskiego Jabłoń. Po śmierci ojca w 1883 roku odziedziczył znaczny majątek w postaci kapitału i nieruchomości w Lublinie. Stał się współwłaścicielem (ze starszym bratem, Augustem) dwóch zakładów przemysłowych w Lublinie – browaru i destylarni wódek. Fabryki te przynosiły Vetterom znaczne dochody, co pozwoliło im na uruchomienie w 1892 roku słodowni.Po śmierci Augusta w 1907 roku, Juliusz stał się jedynym właścicielem trzech przedsiębiorstw. Dysponował znacznym kapitałem i w 1912 roku nabył od Baczewskich dobra Jabłonna za 206 807 rubli.

Juliusz Rudolf Vetter (1853–1917) – drugi współspadkobierca fortuny Karola Rudolfa, urodzony w Lublinie, był panem na trzech przedsiębiorstwach – browarze, destylatorni i słodowni. W 1912 roku odkupił od Baczewskich dobra w Jabłonnie za 206 807 rubli, w skład których wchodził piętrowy stylowy pałacyk, park i staw nawodniony przez Czerniejówkę.

http://madein.waw.pl/fabryki/index.php?option=com_content&view=article&id=124:fabryka-wodek-braci-karszo-siedlewaskich&catid=44:rodmiecie&Itemid=203

Warszawa, par. św. Andrzeja

KAZIMIERZ WAGNER 
DOKTOR MEDYCYNY 
UR. 8 II........... V 1936 
WIERZĘ W CIA............ WYCHWSTANIE 
ŻYWOT............ AMEN 
(część inskrypcji zasłania figurka Madonny) 

Aleksander Jan Karszo-Siedlewski h. Ogończyk, 1810-1886

HERBU GOZDAWA

Córka Sylwina Strakacza, osobistego sekretarza Ignacego Jana Paderewskiego była chrzestnnicą Paderewskiego i pełniła funkcję zarządcy większości pozostałych pamiątek osobistych należących do rodziny i pracowników Paderewskiego. Popierając poświęcenie PMC dla dziedzictwa Paderewskiego, Pani Appleton-Strakacz regularnie przekazuje zdumiewające elementy naszej obszernej pamięci Paso Robles w pamiątkach Paderewskiego.

Adam Dąbrowski  ojciec  Alexsandra  męża  Joanny Ludwiki Strakac był  z zawodu Oficjalistą prywatnym -  to ktoś kto był zatrudniony przez właściciela ziemskiego do sprawowania funkcji zarządzających majątkiem.  Oficjalistami nazywano także dość często po prostu pracowników dóbr - takich jak kasjerzy, ekonomowie i in., a także zwykłych urzędników (np. "oficjalista magazynu", lub "oficjalista fabryki" w znaczeniu "pracownik" choć nie fizyczny). Kim był Adam ??

Po śmierci męża Michała Mankielewicza jego pracownię jubilerską przejęła żona Julia Mankielewiczowa z domu Raczyńska. Interes istniał aż do wybuchu II wojny światowej. Na apel prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego, aby pomimo niemieckiej napaści na Polskę zamanifestować, że Warszawa prowadzi normalne życie, 25 września otworzyła jak co dzień zakład. Tego dnia zginęła podczas bombardowania miasta

Tadeusz Aleksander (1893-1939) – dobrze zapowiadającego się przemysłowiec i senator II RP w latach 1935-1939.

Jana (1891-1955) – dyplomata, konsul II RP początkowo w Opolu i Charkowie, następnie w Teheranie i Bejrucie (po 1945 r. na emigracji w USA)

Anastazją Jastrzębską panną, córką Józefa Jastrzębskiego szynkiem trudniącego się w Warszawie zmarłego i małżonki tegoż Agnieszki z Kułakowskich, powtórnego ślubu teraz Popowiczowej, w Warszawie przy ulicy Krakowskie Przedmieście pod nr 454 zamieszkałej, mającą lat 15 i miesięcy 9 przy matce swojej zamieszkałej w parafii tutejszej (św. Jana Chrzciciela) od lat czterech.

Ś P 
Z MUCHLIŃSKICH 
MARTA DE CASTELLAZ 
ZM. DN. 21/V 1976 R. 

Ś. P. EDWARD DE CASTELLAZ 
GENERAŁ INSPEKTOR 
I WSPÓŁTWÓRCA W. P. WE FRANCYI 
PIERWSZY PREZES ZWIĄZKU HALLERCZYKÓW 
UR. 1856. ZM. 1923. Epitafium na cm. Powązkowskim

W czerwcu 1944 roku, na skutek represji niemieckich i ogromnego domiaru finansowego zmarł Franciszek Brauliński. Był właścicielem słynnego browaru, który jako ostatni nieprzerwanie kultywował kilkuwiekowe tradycje piotrkowskiego piwowarstwa. Natomiast już w lutym 1945 nowe władze nakazały utworzenie w browarze Komitetu Fabrycznego. Był to początek nacjonalizacji zakładu i jego likwidacji.Upadek polskiej państwowości przyczynił się również do upadku browarnictwa w Piotrkowie. Sytuacja poprawiła się w drugiej połowie XIX wieku, gdy miasto stało się stolicą guberni. Wtedy do największego znaczenia doszedł browar Spahna, zwany od końca XIX wieku browarem Franciszka Braulińskiego.
 Dynamiczny rozwój przemysłu piwnego w Piotrkowie przypada na początek XX wieku. Wtedy browar Franciszka Braulińskiego stał się jednym z najlepszych na ziemiach polskich. Produkował trzy gatunki piwa - pilznieńskie jasne, kulmbachskie i bawarskie. W 1905 roku browar zdobył złoty medal na wszechświatowej wystawie w Londynie, a kilka lat później na wystawie krajowej w Częstochowie. Brauliński miał składy handlowe m.in. w Tomaszowie Mazowieckim, Radomsku i Częstochowie. 
W gazecie z początku XX wieku tak pisano: ,,Powodzenie swoje browar piotrkowski zawdzięcza nie reklamie, której dotąd nie używał, lecz temu, że właściciel jego stara się zawsze mieć wyspecjalizowanych w swym zawodzie majstrów, że nie goniąc za wielkim zarobkiem, do wyrobów swoich sprowadza materiały pierwszorzędnej wartości, a nie używa szkodliwych dla zdrowia ingredyencyi."

Browar Parowy Franciszka Braulińskiego, wł.Hama Ditrych z Braulińskich, prok.Zygmunt Ditrych 1907  W pIOTRKÓW tRYBUNALSKI

W Warszawie 3 listopada 1835 roku, o godzinie szóstej wieczorem w obecności świadków Jana Stankiewicza majstra krawieckiego (lat 52) i Jana Wesołowskiego majstra krawieckiego (lat 38) zamieszkałych przy ulicy Krakowskie Przedmieście 410, zawarte zostało i przez ks. Daniela Krzywickiego bernardyna pobłogosławione małżeństwo między 

Tomaszem Strakacz kawalerem, czeladnikiem krawieckim zamieszkałym w Warszawie przy ulicy Świętokrzyskiej nr 1335 w Parafii św. Krzyża (od miesiąca), a wczesniej od półtora roku zamieszkałego przy ul. Krakowskie Przedmieście, urodzonym w mieście Ostrowie Węgierskim w Morawi, z rodziców Jana Strakacz krawca i Marianny z Minarzyków małżonków tamże zmarłych, mającym lat dwadzieścia siedem 

i Anastazją Jastrzębską panną, córką Józefa Jastrzębskiego szynkiem trudniącego się w Warszawie zmarłego i małżonki tegoż Agnieszki z Kułakowskich, powtórnego ślubu teraz Popowiczowej, w Warszawie przy ulicy Krakowskie Przedmieście pod nr 454 zamieszkałej, mającą lat 15 i miesięcy 9 przy matce swojej zamieszkałej w parafii tutejszej (św. Jana Chrzciciela) od lat czterech.

Zespół: 1007-D Akta stanu cywilnego parafii rzymskokatolickiej w Skierniewicach 
Jednostka: 178 Księga 1878 r. 
Katalog: Małżeństwa

AKT NR 39

Ś. P. 
RENE DE CASTELLAZ 
KAWALER LEGII HONOROWEJ 
ŻYŁ LAT 75 ZM. DN. 4/I 1964 R. 

Twórcą rodu i fortuny był Karol Rudolf Vetter (1810–1883), urodzony w Poznaniu w niezamożnej rodzinie. Jako 16-letni chłopak pracował już na roli i w piwowarstwie. Wcześnie opuścił rodzinny Poznań, by w Warszawie w 1829 roku zatrudnić się w browarze. Profesja piwowara i destylatora bardzo mu odpowiadała. Już jako 25-latek prowadził w Zawieprzycach – dokąd się przeniósł – fabrykę porteru i likierów.

http://teatrnn.pl/leksykon/artykuly/dzialalnosc-rodziny-vetterow-w-lublinie

HERBU GOGOŃCZYK

majster krawiecki

PORUCZNIK MARIAN TOMASZ HIMEL dowódca 4 kompani II/18 pp 1IX 39-15IX39

ur.2.01.1906 roku, data śmierci 15.09.1939 roku

Por. Marian Himmel odznaczył się niezwykłym bohaterstwem w walkach o Sochaczew. Jego 2 batalion, którym dowodził mjr Feliks Kozubowski, nieustannie nękany ogniem artyleryjskim nieprzyjaciela, był w niezwykle trudnej sytuacji. W dniu 16 września 2 batalion 18 pp a wraz z nim dowodzona przez por. Himmla 4 kompania po ciężkim boju opuściła swoje dotychczasowe stanowiska. Na miejscu pozostał jednak jeden z pododdziałów dowodzony przez por. Edwarda Białacha. Dzięki jego determinacji i bohaterskiej postawie dowodzonych przez niego żołnierzy, udało się częściowo utrzymać pozycje. Wówczas doszło do przeciwnatarcia pozostałych sił 2 batalionu, którego celem było odzyskanie utraconych pozycji. W czasie kolejnych ataków nieprzyjaciela punkt oporu por. M. Himmla w ruinach miasta został rozbity, a sam dowódca poległ" (Krysiak, Murgrabia 2012).

Obecne miejsce spoczynku:      Skierniewice, ul. Kozietulskiego,

"W październiku 1939 r. żołnierze, którym udało się uniknąć niewoli, powróciwszy do Skierniewic, zawiadomili najbliższą rodzinę, w tym żonę i siostry Kamilę Strakaczową i Irenę Chromińską. Niestety, żołnierze ci nie mieli bliższych danych o miejscu spoczynku porucznika. Wkrótce jednak natrafiono na grupę grobów znajdujących się przed wiejską zagrodą położoną po lewej stronie szosy biegnącej do Warszawy, około 2-3 km od Sochaczewa. Tu w trzech wspólnych mogiłach Niemcy pochowali poległych polskich żołnierzy, a odchodząc zabrali ze sobą znaki tożsamości (nieśmiertelniki) i dokumenty. W najbliższej okolicy jeden z mieszkańców odnalazł jednak porzuconą legitymację bez fotografii z danymi por. Himmla. Rozpoczęto intensywne poszukiwania, przeprowadzając ekshumację wszystkich trzech zbiorowych mogił. W jednej z nich rodzina rozpoznała ciało por. Mariana Himmla. Zwłoki przewieziono na cmentarz w Sochaczewie, a po zakończeniu wojny, w 1945 r. złożono w rodzinnym grobie na cmentarzu św. Józefa w Skierniewicach" (Krysiak, Murgrabia 2012).

SIR

Filomena zmarła 6 grudnia 1940 r. w  wieku 85 lat, w WARSZAWIE. Została pochowana w Warszawie  na cmentarzu Stare Powązki  kw. pod katakumbami  rząd 1.

Ś.P.

LUDWIKA ZE STRAKACZÓW

WAGNEROWA

UR. 1.XI.1886

+ 7.V.1932

ŻYŁA

CNOTAMI

RODZINNEMI

CHRZEŚCIJANKI

I POLKI,

ŻYŁA SERCEM

WŁADYSŁAW STRAKACZ 
OBYWATEL I RADNY 
M. ST. WARSZAWY 
VR. 31.XII. 1849 
+ 6.III.1926 

: 'Verdana','sans-serif'; color: black; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: PL;">191

style="font-size: 8.5pt; font-family: 'Verdana','sans-serif'; color: black; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: PL;">Rzad

: 'Verdana','sans-serif'; color: black; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: PL;">5

style="font-size: 8.5pt; font-family: 'Verdana','sans-serif'; color: black; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: PL;">Miejsce

: 'Verdana','sans-serif'; color: black; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: PL;">25,26

-height: normal;">Data

: 'Verdana','sans-serif'; color: black; mso-fareast-font-family: 'Times New Roman'; mso-bidi-font-family: 'Times New Roman'; mso-fareast-language: PL;">rok 1926